Omenaxe a
Rosalia de Castro(nai da lingua galega):
Campanas
de Bastabales
Textos
del mismo autor
Traducciones
de este texto
0
Los
comentarios de los miembros
print
e-mail
Visualizaciones:
8845 .
Campanas
de Bastabales
poemas
[ ]
-
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
por
Rosalía de Castro [Rosalía_de_Castro_ ]
2005-12-04
| | Inscrito en la biblioteca por Valeria Pintea
Campanas
de Bastabales:
cando
vos oyo tocar,
mórrome
de soidades.
I
Cando
vos oyo tocar,
campaniñas,
campaniñas,
sin
querer torno á chorar.
Cando
de lonxe vos oyo,
penso
que por min chamades,
e
d'as entrañas me doyo.
Dóyome
de dor ferida,
qu'antes
tiña vida enteira
y
hoxe teño media vida.
Sólo
media me deixaron
os
que d'aló me trouxeron
os
que d'aló me roubaron.
Non
me roubaron, traidores,
¡ai!,
uns amores toliños,
¡ai!,
uns toliños amores.
Qu'os
amores xa fuxiron...
As
soidades viñeron...
De
pena me consumiron.
II
Aló
pol-a mañanciña
subo
enriba dos outeiros
lixeiriña,
lixeiriña.
Com'unha
craba lixeira,
para
oir d'as campaniñas
a
batalada pirmeira.
A
pirmeira d'alborada
que
me traen os airiños,
por
me ver máis consolada.
Por
me ver menos chorosa,
n-as
suas alas m'a traen
rebuldeira
e queixumbrosa.
Queixumbrosa
e retembrando
por
antr'a verde espesura,
por
antr'o verde arborado.
E
pol-a verde pradeira,
por
riba d'a veiga llana,
rebuldeira
e rebuldeira.
III
Paseniño,
paseniño,
vou
pol-a tarde calada,
de
Bastabales camiño.
Camiño
d'o meu contento;
y
en tanto o sol non se esconde,
n-unha
pedriña me sento.
E
sentada estou mirando
cómo'a
lua vai saindo,
cómo
o sol se vai deitando.
Cál
se deita, cál se esconde,
mentras
tanto corre a lua
sin
saberse para donde.
Para
donde vai tan soya,
sin
qu'ôs tristes qu'a miramos
nin
nos fale, nin nos oya.
Que
si oíra e nos falara,
moitas
cousas lle dixera,
moitas
cousas lle contara.
No hay comentarios:
Publicar un comentario