Poesía de Rosalía

ALBORADA

Vaite, noi-
te,—vai fuxin-
do.—Vente auro-
ra,—vente abrin-
do,—co teu ros-
tro,—que, sorrin-
do,—¡¡¡a sombra espanta!!!
.
¡Canta,
paxariño, can-
ta—de ponliña en pon-
la,—que o sol se levan-
ta—polo monte ver-
de,—polo verde mon-
te,—alegrando as her-
bas,—alegrando as fon-
tes!...
.
¡Canta, paxariño alegre,
canta!
¡Canta porque o millo medre,
canta!
Canta porque a luz te escoite,
canta!
Canta que fuxeu a noite.
.
Noite escura logo ven
e moito dura co seu manto
de tristura.
.

Con meigallos e temores,
agoreira de dolores,
agarimo de pesares,
cubridora en todo mal.
¡Sal...!.
Que a auroriña
o ceu colora cuns arbores
que namora,
cun sembrante
de ouro e prata
teñidiño de escalrata.

 .
Cuns vestidos
de diamante
que lle borda
o sol amante
antre as ondas
de cristal.
.
¡Sal...!
señora en todo mal,
que o sol xa brila
nas cunchiñas do areal;
que a luz do día
viste a terra de alegría;
que o sol
derrete con amor a escarcha fría.
.

Laura Pinal Penedo